“Hâfızlık” deyip, “hâfız” deyip, sıradan bir sıfat gibi söyleyip geçiyoruz. Hattâ, çoğu, daha çocuk yaştaki ufak-tefek yavrularımıza bu sıfatı bir tatlı hitap olarak, tebessümle ve bir ufak iltifat sözcüğü olarak yöneltiyoruz. İşin aslına bakarsanız, çok da iyi ediyoruz.

Ama bu sıfatın derinliklerinin farkında değiliz. Profesör deyince gözümüzde büyüyor da, hâfızlığı duyunca, çoluk-çocuk işi gibi görüyor, sıradan bir şey gibi algılıyoruz. Eğer düşünürsek, hiç de öyle değil.

Dile kolay; Kur’an’ın tamâmı! Bir sûre, iki sûre değil. 3-5 cüz de değil; tam 30 cüz. Yâni 600 sayfa. İçimizden kaç kişi, namaz sûreleri dediğimiz 5-10 sûreyi, namaz kıldırabilecek cesârette okuyabiliyor? İçimizde, ilkokul çağlarından aklında kalan bir-iki mısrâ ezbere şiir okuyanlar bile kendilerini bahtiyâr hissediyor. Bir şeyler bildiğini var sayıyor.

Hâfız demenin ne demek olduğunu oturup şöyle bir tahayyül edin. Bu ünvan kolayca kazanılan bir ünvan değildir Özellikle, tercih edildiği çağ olarak, çocuk yaşlarda ömrün en az iki yıl gibi bir süresinin bu ezberleme işine ayrılması, hasredilmesi gerekmektedir Bunun 3’ü, 4’ü, 5’i de var belki. Eğer düşünülürse, az bir emek değil. Kolay ve hele hele her babayiğidin kârı değil.

İLK HÂFIZ; EFENDİMİZ(sav)

Ve, hâfızlar, zihinlerinde ve kalblerinde Kur’an’ı taşıyan, kendilerini Allâh’a, Kitaba adamış en seçkin insanlardır… Hâfızlar, zihinlerinde ve kalblerinde Kur’an’ı taşıyan en seçkin insanlardırBu unvana ilk sahip kişi de Sevgili Peygamberimiz Hz Muhammed (s a v )’dir Yine kaynaklarımızda Kur’an’ı okuma biçiminin Hz Cibril’le Hz Peygamber arasında karşılıklı olarak yerine getirildiği de belirtilmektedir

Millet olarak hâfızlık müessesesine ayrı bir değer verdiğimiz âşikâr. Bu anlamda Karadeniz Bölgesi’nin ayrı bir şöhreti var. Geçtiğimiz günlerde Bulancak ve Giresun’da katıdığımız iki hâfızlık icâzet törenleri kudsiyyeti ile mütenâsip, göklerden ödünç alınmış nezâhette tablolara sahne olmuştu.

Hâfızlar, çok daha güzellerine lâyıktı elbet. Ama onların karşılığını bu dünyâda vermek kulların boyutunu zâten aşar. Ancak, her iki törende de, vatandaşlar, hâfızları taltifte âdetâ yarıştılar. Hele bir yaşlı amca ve teyze, hâfız ve hâfizelere tek tek kendi elleriyle birer altın taktılar. Adını belirtmek istemeyenler, birine ya da ikisine, az ya da çok, ama mutlakâ bir ikramda bulunmak isteyenler. Elbise, eşarp, kol saati, kitap setleri vs. Gerçekten, tablo gözyaşartıcıydı.

ORDU’NUN HÂFIZLARI

Şimdi sıra bizde. Yâni Ordu’da. Müftülük ekseninde 3 yıldır süren belirsizlik, gelgit, hay-huy ve çalkantılar arasında, ilgililer, işlerini ciddiyetle yapmış olmalılar ki, kız-erkek 30’a yakın hâfız yetiştirmişler. Bu hafta sonu, Cumartesi günü saat 10.00’da Stadyumun yanındaki Kapalı Spor Salonu’nda İCÂZET MERÂSİMİ var.

Dâvetiyenin altında imzası bulunan yeni müftü bey hocamız adresi AKM’den Spor Salonu’na çevirerek etkinliğin çerçevesini genişletmiştir. Hepimizin göğsünü kabartacak, yöremizin yüzakı, bu anlamlı merâsimin sessiz kahramanları olan, başta Kur’an Kursu Müdürümüz Mehmet AKYÜREK Bey ve tüm Kur’an Kursu Hocalarımızı, onlara yol açan ilgilileri, çocuklarımıza hizmette kusur etmeyen, hattâ kendi çocuklarıymışçasına özel ihtimam gösteren tüm görevli ve personellerimizi tebrik ediyor, Cenâb-ı Hak’tan, sa’ylerinin meşkûr olmasını, bu hâfız yavrularımızın şefaatlerine nâil olmalarını diliyorum.

YÖRELERİN BEREKETİ

Çünkü, bu hâfızlar, bu yöreyi haraplıktan kurtaran meleksi varlıklardır. Efendimiz(SAV) buyurmamış mıdır ki; “İçinde Kur’an’dan bir parça bulunmayan kâlp, harap bir eve benzer!”(Dârimî) O zaman, rahatlıkla diyebiliriz ki, hâfızları olmayan, Kur’an’ın gürül gürül okunmadığı, ilâhî nağmelerin sel olup coşmadığı beldeler kurak beldelerdir. Rahmet ve bereketten mahrumdurlar.

Nitekim, bir Hadis’te: “Günde iki yüz ayeti düşünerek okuyan birisi kendi çevresindeki 7 kabire (ölen kimseye) şefaat edebilir.” (el-Burhan) denilmektedir. Buna göre Allah dilerse, hâfızlara sadece akrabalarına değil, diğer müminlere de şefaat etme hakkı verebilir. O zaman, hâfızlar bizler için gerçek bir şefkât, rahmet ve şefaat sebepleridir. Onların değerleri her anlamda bilinmelidir.

PAMUK ELLER CEBE!

Sevgili Ordulular. 26 Hâafızımız var. Onlara, 50’şer, 100’er lira verebilecek nice fakirlerimiz bile vardır; kendilerini biraz zorlasalar. Kaldı ki, biz onlara değil, zenginlerimize sesleniyoruz. Nerelere, ne paralar harcamıyoruz ki?! İşte, asıl ikram yeri size! Bu yavrularımızı taltîf edelim ki, Rabbimiz de, bu latîf davranışlar dolayısıyla bize, âilemize ve tüm yöremize saâdet ve sükûnetler, huzur ve mutluluklar lûtfeylesin.

Bizim, bakmayın kendimizi kenara çektiğimize; bir çok bölgelerden her anlamda çok daha ilerde olduğumuza inanıyorum. Ancak, biraz niyet, biraz da kendimizi zorlamamız gerekiyor. Ve cumartesi gün hepinizi, oraya gelmeye, yavrularımızı yalnız bırakmamaya, o Kur’an coşkusunu hep birlikte yaşamaya, hâfızlardan çok, bizim ve yöremizin ihtiyacı olan ilgi, iltifat ve ikramları yapmaya dâvet ediyoruz.

Hadi Ordu, Haydin Ordulular! Ordu’nuz için, yurdunuz için, kendiniz için;

Yârın çok çok geç olmadan; yârından sonra gösterin kendinizi ves’selâm…

ORDU HAYAT GAZETESİ

20.10.2010