BURADA ÇINAR, AMERİKA’DA KEŞİF!

Bu sıra, çınar da çınar; ille de çınar dedik ve de aldık sazı ele, girdik yola gibi olduk. Yok, Ünye’de çınar, yok Fatsa’da çınar; Ordu’nun kuşları teleferiğe mi konar falan tarzında, -tâbiri câizse- verdik yaygaranın gözüne! Ama, her ne kadar öyle gibi görünse de, her şakanın altında bir gerçek yattığı gibi, her çınar yaygarasının altında da bir çınaraltı yatar. Zâten bizim dilimiz, kültür ve edebiyâtımız mazmunlarla, diğer ifâdeyle gölge anlamlarla doludur.

Hatırlayacaksınız; Fatsa’nın Çınar’ı bir dergiydi. Ünye için doğrudan ÇINAR fotoğrafı vermiş, Fatsa’dan da ÇINAR adlı bir dergi. Belki dergiler de birer çınardır kim bilir! Nitekim, elimdeki Kültür, Sanat ve Folklör Dergisi ÇINAR Fatsa 1986 yayını ve 2. sayı.  Orada Ali Şeyh ÖZDEMİR’in yönettiği ÇINARALTI diye, dergiye gönderilen mektup ve yazıların değerlendirildiği bir bölüm var. Meğer dergi, ne kadar çok alâka görmüş o günlerde. Biz sâdece bir-kaç alıntı yapacağız.

O zamanın Tokat Üzümören Lisesi Müdürü Hayrettin EFKÂRLIOĞLU bakınız dergiyle ilgili olarak ne yazmış: “Çınar Fatsa’yı bana yeniden yaşattı. Bu derginin millî kültürün Fatsa’dan bir meş’ale gibi yükselmesine vesîle olacağı kanaatindeyim. Selâmlar…”

Evet, işte bu gün biz bile 25 yıl sonra bu dergiyi ilgi ve hasretle inceliyor, ondan çınar kokuları alıyoruz. Göller bölgesinden yazan Beytullâh SÜZEN’in duyguları ise şöyle:

“Bir Fatsalı için bu derginin anlamı ve değeri çok büyüktür. Bizden sonraki nesiller, sizleri her zaman övgü ile anacaklardır. Emeği geçenleri kutlar, başarılarının devamını dilerim.”

Ondan sonra devam etti mi, başka sayıları çıktı mı bilmiyorum. Ama, bu kadarı bile ne kadar hoş. Hele bir de şu şiire bakın da, haksız mıyız görünüz!

ÇINAR

Yaprak yaprak açtın nice gönülde

Gayrı elimizde el sensin Çınar

Dalında bülbüller ilâhi okur

Îman denizinde yelkensin Çınar!

Başımıza taç ol dileriz seni

Doğrulukta rehber kılarız seni

Alın terimizle sularız seni

Çünkü sen kültüre mekânsın Çınar!

Sen, Hakk’ın yolunda nurlu bir dere,

Sen, gökte yıldızsın ışırsın yere

Hakîkât mührünü boş beyinlere

Öyle vur ki, şüphe tükensin Çınar!

İnanca gölgedir hep karamsarlık

Yok olmaz bir kere var olan varlık

Cehâletin kalesine uygarlık

Sancağı dikecek hâkansın Çınar!

İhânet boğulur senin şânında

Dilsiz bile dile gelir yanında

Bu mânevî duygu çağlayanında

Paslanmış vicdanlar yıkansın, Çınar!

Dergide daha ne güzellikler var ama, hepsini buraya almak mümkün değil. Nitekim, bir başka güzel, derinlikli yazının başlığı da şöyle: BÜTÜN ÇINARLAR GÜZELDİR!

Ben de diyorum ki, ister ağaç olsun, ister dergi. Bütün çınarlar güzeldir. Ama, bunun için önce çınarlı duygular gerek. Çünkü her şey önce gönülde, yâni içte başlar, sonra dışa vurur.

AMERİKA’DAN KEŞFEDİLMEK!

Belki biraz özel ama ilginç bir durum var. İnsan, çoğu defâ çevresinde olup bitenleri fark edemeyebiliyor. Ya da başkalarının bildiğini düşündükleriniz konusunda, en yakınlarınızın bile haberi olamayabiliyor.

Hattâ, bir dâvet yaparsınız, ya da olağanüstü bir gelişme olur, en yakınınızı çağırmayı veyâ haberdar etmeyi unutursunuz. Söylediğinizi zannedersiniz, falan. Sonra da sitemlere muhâtap olursunuz.

Bu sabah mail’i açtığımda şöyle kısa bir mesajla karşılaştım. Bu durum ona da ilginç gelmiş olmalı ki sâdece bu kadar yazmakla yetinmiş. Hâlbu ki o uzun uzun yazardı yazınca. Söz konusu mail şöyle:

“selamlar babacim nasilsin

kusura bakma... bugun tesadufen ogrendim nurikahraman.com’u

ne kadar çok yazmissin oraya…

opuyorum ellerinden… cok guzel bir site…

 Allah aemanet ol…”

Siteye baktım. Şubat ayı îtibârıyle tam 2 yıl dolmuş kurduralı. Ama, bizim 1 numaranın haberi olmamış! Ne yapsın?! Onu da anlıyorum. Okuduğu yer yakın olup ayda bir gelmeğe çalışsa da sonuçta hep gurbette ve dersleri de oldukça ağır. Geldikçe kardeşleriyle ilgileniyor. Büyüklerini ziyaret ediyor. O trafikte biz bahsetmemişiz; lâf arasında konu da olmamış.

Önemli bir şey değil ama ilginç. Daha da ilginç olanı ise siteyi, şu anda staj gördüğü Amerika’da keşf etmiş olması! Eh, ne de olsa, Amerika deyince akla keşif geliyor mâlumunuz, değil mi?!

Belki bizler için Çınar da bir keşif bekliyor. Yalnız bunun için Amerika’ya gitmeye gerek yok. Millet olarak, memleket olarak kendimize geldiğimizde çınarımız da karşımızda belirecektir. Yeter ki niyet edelim ve de samîmiyetle isteyelim ves’selâm…

 ORDU HAYAT GAZETESİ

04.02.2011