| - AKROSTİŞ YAZILARI, (İLK GÖZ AĞRISI
Hayatı, yük ve sorumlulukları vechesiyle duyumsamaya meslekle birlikte başladığımı söyleyebilirim. 657’ye dâhil olana kadar geçen, her şeye rağmen âsûde olarak değerlendirilebilecek günlerin çerçevelerinde hep hayâllerin resimleri vardı. Ne zamanki memuriyet kulvarına girdik, hayat yepyeni çehresiyle, yepyeni çehreler çıkardı karşımıza. Ülkemizin bir ucundayken diğer bir ucuna savurdu bizi kur’âlar. İşin doğrusu, kura çekilerek atama yapılacağını öğrendiğim ve beni de kuraya davet eden resmî yazı adresimize ulaştığında, iş işten geçeli çok olmuştu. Çünkü, o zamanların mazot ve benzin yokluğunda zarf, elime ancak kur’a gününden bir hafta sonra ulaşabilmişti! Tayin yerimi telefonla öğrendim. Hem de hemen öğrenmek için “yıldırım” telefon yazdırdım. Çünkü, normal telefona yazılırsanız gün boyu sıranın size gelemediği çok oluyordu. Heyecan da var tabiatıyla. İlk defâ görev alacağız. Neyse, saatler sonra PTT’den aradılar. Bakanlıkla bağlantı sağlanmıştı. Kırklareli’yi duyduğumda, o zamanlar Ankara’nın bir ilçesi olan Kırıkkale şekillendi gözümün önünde ilk planda. Çünkü beklentim de Anadolu’ydu zâten. Hattâ, doğu ya da güney taraflarıydı. Batı hiç aklımın köşesinden bile geçmiyordu. Zâten 4 yıl talebeliğimiz de İstanbul’da geçtiği için yüzümüzü Anadolu’ya, Ordu taraflarına doğru döndürmüş olmamız da normâldi. Daha sonra işin hakikatini anlayınca soluğu Boğaz’ın öte yakasında, 4 yıl teneffüs ettiğimizin gurbetin daha da batısında, Trakya’da aldık. 5 seneden fazla kaldığım bu görev yerimden Anadolu’ya tayinim çıktıktan sonra, nerelerde görev yaptığım söz konusu olduğunda, “Alamancı” dolayısıyla Avrupa’lı olmanın, bilhassâ o yıllarda Anadolu insanında oluşturduğu ayrıcalıklı olma duygusunun da etkisiyle olsa gerek;
- 6 seneye yakın Avrupa’da kaldıktan sonra...
diyerek başlardım anlatmaya espri mahiyetinde! Ama söz, esprisiyle de, gerçeğiyle de doğruydu. Gerçekten oralar, bizim buralara, hattâ tüm Anadolu’ya göre sosyal ve ekonomik anlamda Avrupa’ydı.
Çocukluk yıllarımızın tatlılığı gibi, görevimizin çocukluk dönemi diyebileceğimiz ilk görev yıllarımız da heyecanlı ve güzel geçti. Severek ve inanarak icra etmeye çalıştığımız mesleğimizin ilk göz ağrısı olan Lüleburgaz, İstanbul-Edirne hattından tüm Balkanlar’a ve Avrupa’ya uzanan yol üzerinde, Anadolu’muzun bir çok ilinden daha fazla nüfûsa sâhip, tarihi, coğrafyası ve doğasıyla güzeller güzeli bir ilçeydi. Bu günkü mevcut şehrin bütününü içine alan dünün Sokullu Mehmet Paşa Külliyesi’nden sadece Cami ve Şadırvan bu güne intikal etmesine rağmen, bu haliyle bile görmeye değer. Balkanlara sefere giden Orduların mutlaka uğradığı ve Camiin avlu çıkışındaki kubbenin altında icrâ edilen mehter nevbetinin ardından dualarla uğurlandığı yerleri görmelisiniz. Avlunun çıkışındaki o kubbenin altından geçmelisiniz. Oradan çıkarken başınızı çevirip geriye, o güzelim şadırvana, oradan Sokullu Mehmet Paşa Câmiinin kubbe ve 112 badal olarak saydığım, kimisi kırılmış merdivenlerinden tırmanarak defâlarca içli ezanlar okuduğum zarif minâresine doğru bakmalısınız. Avlunun iç tarafında, sağ tarafa çizilmiş o muhteşem VAV hattını görmelisiniz. Daha câmiye girmeden sizi karşılayan sütunların arasındaki serin hasırlar üzerinde biraz oturup avluyu çevreleyen diğer sütunları ve şimdilerde kapalı olan ders odalarını temâşâ etmelisiniz. Avlunun yan girişleri üzerine kondurulan odalardan birinin mermer işlenerek yapılan pencere parmaklıklarının kırılarak soba borusu geçirilmiş manzarasını görünce yüreğinizin tâ derinliklerinden bir şeylerin koptuğunu hissederseniz, sizde medeniyetinize dâir bir takım kıpırtıların olduğunu rahatlıkla düşünebilirsiniz
Evet, zaman zaman döneceğiz o günlere yazı formatımız gereği. Ancak, madem AKROSTİŞ dedik, bir akrostiş şiirle renklendirerek noktalayalım bu günkü yazımızı da:
İLK GÖZ AĞRISI
Lûtfetti Yüce Rabbim görevde bize
Ülkemin şirin, güzel bir köşesini
Lüleburgazdır adı, benzer şiire
Esirgemez hiç, ıtırlı nağmesini
Bir vakıf arâzisi, taşı-toprağı
Uzakdan duyumsarsın mehter sesini
Rasgele, her yerde hissedersin sanki
Gâzîlerin, şehidlerin neşvesini
Avlusunda Şadırvan; Sokullu Câmi
Ziyâret et, Zindan Baba Türbesini
İstanbul’dan Edirne’ye; yol üzeri
Lüleburgaz’ın öğren efsânesini
Köprüsü 7 gözlü; târih akıyor
Görmeli hamamını, hem çeşmesini
Öğretmenlikte benim ilk göz ağrımdır
Rûhuma nakşetti hizmet neş’esini
El sallayan çiçekler yol boylarında
Vedâya salar varlık düşüncesini
Ya, nasıl unuturum, kaçlarca çıkıp;
Ezanlar okuduğum minâresini?
Rabbim, Sokullu Külliyesi ehlinin
İhsânıyla mağfiret eyleye, cümlesini!..
ACI AMA GERÇEK
Bu defâ, 1980’in Ocak ayında Lüleburgaz Lisesi’nde göreve başladığım yıldan ve belki de öğrenci defterine yazılanların ilki olan bir hâtıra yazısıyla huzûrunuzdayız. Sizi, ilk görev yıllarının heyecanıyla kaleme aldığımız duyguların yansıması olan cümlelerle baş başa bırakıyoruz:
Sevgili Öğrencim;
Bana göre ideal bir öğrencisiniz.
Ölçülü, saygılı, edepli davranışlarınız, çalışkanlığınız,
sâdelikle birlikte giyim-kuşamdaki titizliğiniz,
ve bunların bir meyvesi olan başarınız övgüye değer elbette.
Unutulmamalı ki, hayat, anlamlı şeyler yapmakla anlam kazanır.
Sana, bundan sonraki hayâtında da başarı ve mutluluklar diliyorum.
Acı, çile ve ayrılıklarla dolu hayat çizgisinde
bu pek mümkün gözükmese de
her zaman bizimle olan
ve bize bizden, şahdamarımızdan daha yakın olan dosta
gerçek anlamda ve aşkla bağlanabilirsek
tüm olumsuzlukları rahatlıkla göğüsleyerek
sonsuz mutlulukları devşirebiliriz.
“Andolsun, insanı biz yarattık
ve nefsinin kendisine fısıldadıklarını biliriz
ve biz ona şahdamarından daha yakınız.
KAF SÛRESİ: 16
Bu vesîleyle, defterinizde ayırdığınız sahife için teşekkür edip
güle güle diyerek huzurundan ayrılırken
sonu ebedî saâdet yurduna çıkacak bir hayat çizgisini
sana nasîp etmesini Yüce Mevlâdan niyâz ediyor
sevgi, saygı ve başarı dileklerimi sunuyor
beğeneceğinizi umduğum bir hâtıra şiirle
sözlerimi noktalamak istiyorum:
-Acı ama gerçek-
Acı ama gerçek
Yolcuyuz biz bu dünyâda
Gelip-geçiciyiz
Şu altı yıl ötedeki
Bu yolun ilk durağıydı
Sonra orta durağa geldik
Şimdi lise durağındayız
Eninde-sonunda bir gün son durakta
İneceğiz ansızın, istemiyerek
Pek sevdiklerimizi
Pek bağlandıklarımızı
El ele “Tavşan kaç, tazı tut!” oynadıklarımızı
Kol kola halay çektiklerimizi
Bırakacağız, gözü yaşlı
Evlerimiz ki, döşenmiştir;
Her köşesi anlatmaya ayrı zaman ister
Raflarda sıra sıra renk renk kitaplar
Resimler duvarlarda
Giysilerimiz sığmaz
Vestiyerlere, dolaplara, gardroplara
Üst üste yığılıdır
Kilerde yiyecekler
Buzdolabında içecekler
Demeye varmıyor dilim ama neyleyim
-Dost acı söylermiş-
Bütün bu saydıklarımızı terk edeceğiz
Gerçek yaşama yerine gideceğiz
Eğer yapmamışsak görevimizi
Taşın taşlığını
Giysinin giysiliğini
Dolabın dolaplığını yaptığı gibi
Ne söyleyebiliriz?
Ne yapabiliriz?
Sorarsa Yaratan
Sorarsa insanlıktan?!
23.12.1980 Lüleburgaz
EZGİLİ YÜREK
Fâtih Lisesi öğrencisi kızımız Ezgi GÜL’ün vefat haberi, hiç görmediğim ve tanımadığım hâlde, sanki âilemizden biriymişçesine etkiledi beni. Ezgi, başarılı bir yavrumuzdu muhakkak. Süper lisede okuyordu. Bunun meyvesi olarak 19 Mayıs kutlamaları çerçevesinde Ordu’lu gençleri temsîlen Ankara’ya gitmiş, Ordu toprağı götürmüştü. Nice düşleri ve hayâlleri vardı her genç gibi, şüphesiz. Ama, her şey bir anlıktı. Bir anda her şey bitebiliyordu. Nitekim, Ezgi’miz, bu gerçeğin son örneklerinden birisi oldu.
Hiç hesapta yokken, âniden gelişip ölümle netîcelendiğini öğrendiğimiz bu olay bizleri, ister istemez derin düşüncelere sevk etti. Yaşantımıza baktım, peşinden koşulan işlere baktım, insanlığımızı değerlendirdim; bizim de içinde olup sorumluluğunu paylaştığımız toplumumuzun görüntüsüne baktım. Ekranlara baktım; gazetelerimize, dergilerimize, onlarda yer alan haberlere ve konulara baktım. Ezgi’yi ve Ezgi’leri, gençliğimizi, anne-babalar olarak ve bir öğretmen olarak sorumluluklarımızın boyutunu düşündüm. Kendimi sorguladım: Âile olarak, böylesi durumları göz önünde bulundurarak mı yaşıyorduk; her şeye hazır mıydık yâni?!
Çocuklarımıza “Hava” duygusu, “Su” duygusu, “Ateş” duygusu yanında, “Toprak” duygusunu da dengeli bir şekilde verebiliyor muyduk?
- “Yüksek olun!”, “Üstün olun!”, “Havalı olun!”, “Ateş parçası gibi olun!”, “Su gibi akın, engel tanımayın, çağlayın, çağıldayın, açılın!”, “Denizler, göller, okyanuslar, sâhiller sizi bekliyor!”, “Gezin, görün, yaşayın!” diyoruz ama,
- “Topraktan geldik, yine toprağa gideceğiz. Havanız olsa bile havalanmayın! Hayâtı yaşayın ama, sulandırmayın! Ateş gibi olun, hareketli olun; ısıtın, ışıtın ama yakmayın! Ayağınız toprağa ersin!” şeklinde bir insânî ve sosyâl dengeyi ilhâm edebiliyor muyduk sergilediğimiz tavırlarla?!
Havasız, susuz hayat olamayacağı gibi, topraksız da olamayacağı ortada. Öyleyse, bu unsurlardan hiç birisi ihmâl edilmemeli ki, dengeli bir hayâtı hep birlikte yaşayabilelim.
Ezgi’nin cenâzesinde, başta arkadaşları olmak üzere gözyaşları sele dönüşmüştü. Öğretmenleri hıçkırıklara boğulmuştu. 23 Mayıs Salı günü, Kirazlimanı Câmii’nde kıldığımız namazda Ezgi için yapılan duâlar içtendi. Cemaatin âminlerindeki his kıvâmı, arkadaşlarının gözlerindeki temiz, güzel pırıltılar Ezgi’nin kâlbinin ve yolunun aynası gibiydi. Yetiştirenleri tebrik etmek gerekli. Ezgi’miz için samîmî ve yüksek sesle dillendirilen “İyi biliriz” şehâdetleri, onun iyilik ve güzelliğinin bir nişânesidir. Güzellikler ömürle sınırlı olmamalı ve değildir de. Âşık Veysel’in “Sâdık yârim” dediği, “Yine beni karşıladı gül’inen” dediği toprağa bir “Gül” olarak gitti Ezgi’miz.
Üzerinde ne kadar tepinsek de, uygunsuzluklar yapsak da, adını duyunca suratımız buruşsa da, bizi de bir gün bağrına basacak ve orada en uzun tutacak olan da yine odur.
Yaprakların düşmesi için illâ güzün gelmesi gerekmiyor. Bakarsınız, bir fırtına daha baharın başında, yemyeşil bir yaprağı almış götürmüş. Ezgi’mizde olduğu gibi.
Sevgili yavrumuzu sonsuzluğa uğurlarken, kendisine Yüce Allâh’tan rahmet, anne-babası, öğretmenleri, arkadaşları, yakınları ve sevenlerine sabırların en güzelini niyâz ediyor, kendisini samîmî duygularımın ve duâlarımın ifâdesi olan bir akrostiş şiirle selâmlıyor, ebedî mutluluklar dileğiyle, saygılar sunuyorum.
EZGİ GÜL’E
Emin ol çok üzüldüm duyunca yavrum
Zerâfet çiçeği solmuş bahârında
Gönlünde götürdüğün güzelliklerle
İnşâllâh geziyorsun lâlezârında
Günâhlara dalmadan gittin tertemiz
Ün yapmışsın hüsnünle halk nazarında
Lûtfet Rabbim ebedî mutlulukları
Ezgi’miz rahat uyusun mezarında!..
Nûri KAHRAMAN
23.05.2000
AHŞAP ANAHTAR’ın KADERİ
Geçen hafta ortası Ankara’daydım. Aynı gün FâtihHan ÜNAL Bey de oradaymış. Fakat ben Ordu’ya döndüğümde öğrendim. Sn. M. Hilmi GÜLER Bey’in de Ordu’da olduğu bu günde İl Başkanımızın Ankara’da oluş sebebini iki gün sonra Ordu’da yaptığı ve Belediye başkanlığı aday adaylığı için İl Başkanlığı görevinden istifâsını açıkladığı basın toplantısı bağlamında öğrenmiş olduk. Hayırlı olsun. Bizim böyle şeyler haddimize değil. Burada bulunuş sebebimiz sâdece ve sâdece sağlık. Üç ayda bir kontrol için geliyoruz.
Verilen randevudan bir gün öncesi akşamı saat 21.00’de otobüse biniyoruz. Sabah 6-7 arası Ankara’da iniyoruz. Önce hastânede tahlilleri verdikten sonra, öğleden sonraki konsültasyona kadar şöyle Kızılay’a doğru bir turluyoruz. Geçerken mutlakâ Sıhhiye’deki Türkiye Diyânet Vakfı Yayınevi’ne uğruyoruz. İsterseniz uğramayın. Tam yolunuzun üzerinde. Kültür ve irfânımıza hitap eden kitap, dergi vs. türünden her çeşit yayını orada görmek mümkün. İster alın ister almayın; incelemek serbest. Yeni yayınlarla tanışıyorsunuz. Gözünüz-gönlünüz doyuyor kitaplara. İllâki bir şeyler de alıyorsunuz netîcede. Kriz de olsa, eliniz boş çıkamıyorsunuz buradan. Kitaplardan mı utanıyorsunuz, kitapçılardan mı, yoksa kendinizden mi; bilemiyorsunuz!
Bu defâ, evdeki herkese birer adet yayın düşüncesiyle iki kitapla iki dergi aldım. Ankara günlerimin ekseninde hep hastâne olduğu için psikolojim de buna göre oluyor herhâlde. Belki bundan dolayı, dikkâtimi çeken kitaplardan ilki, Said ALPSOY’un MEZARDA NELER YAŞANIR? adlı eseri oldu. Diğeri de yine aynı yazarın, KUR’AN DUASI kitabı. Kur’an’da geçen duâları metin ve meâl olarak veriyor. Her iki kitap da başucu kitabı niteliğinde. Her ikisi de, hem kâğıt hem de içerik olarak çok güzel ve pratik. Özellikle 1. kitap çok güzel fotoğraflar ve motiflerle bezenmiş. Oldukça albenili, yazarın tüm diğer kitapları gibi.
Dergilerden KÜLTÜR, neredeyse kitap boyutunda. Baskı, kâğıt ve muhtevâ olarak da çok güzel. Bu sayının kapak konusu OSMANLIDA ÇOCUK. Tek kelimeyle mükemmel. Büyük oğluma verdim. İnceliyor. KUR’AN DUÂSI’nı da küçüğüne. Okumayı yeni söktü. İlk okuduğu kitaplardan olacak bu. Okuyor da mâşâllâh. Hep okumasa da, kendisini böyle bir kitapla denemesi bile güzel.
- Elif-Be kısmını da yazın öğrenirim değil mi babacım? diyor.
- Evet oğlum. Tabiî. İnşâllâh diye cevaplıyorum gözlerinden öperek.
Duâyla başladı, duâyla gider ve bize de dâimâ duâ eder inşâllâh. Yukarda sözü edilen ilk kitabın adının ilhâmiyle, onların duâları sâyesinde mezarda güzel şeyler yaşarız inşâllâh.
Son olarak gözüme takılan Sincan istasyonu adlı bir dergiydi. Hem kâğıt, hem baskı tekniği îtibârıyle ağır başlı olduğu gibi, muhtevâ olarak da doyurucu geldi bana. Şiirler sardı beni. Yazılar, değerlendirmeler ve değiniler de. Aylık çıkıyor. Elimdeki Kasım 2008’e âit ve 15. sayı. Öğleden sonra, konsültasyonu müteâkip de tahlil verilebilir düşüncesiyle tehir ettiğim, ancak ikindiden sonra fakülte kantininde kendime çekebildiğim çay ziyâfeti esnâsında incelediğim derginin sâhibi ve yazarı olan Abdülkadir BUDAK ismi hiç yabancı gelmedi bana. Ordu’ya döndüğümde kitaplığımda Can yayınlarından çıkan AHŞAP ANAHTAR isimli kitabını buldum. Kapağı açtıktan sonra, 2. yaprakta yazarın,
Sevgili kardeşim
Sevdenur Kahraman’a
çelik bir dünyânın önünde
ahşap bir anahtarla
kalmaması dileğiyle…
9.6.2001, Ordu
şeklinde güzelce ve özenle yazıp imzaladığı ifâdeleri gördüm. Yazar, büyük ihtimâlle, Türkiye Yazarlar Birliği Ordu Şûbesi olarak düzenlediğimiz bir ŞİİR ŞÖLENİ dolayısıyla Ordu’ya gelmişti. Orada tanışmış, kitap imzalatmıştık.
Derginin sahip ve yazarı Abdülkadir BUDAK’ın yukarda sözü edilen kitabından, derginin ismine yakın ad taşıyan bir şiirle yazımızı bağlamak yerinde olacak gibi. Şiir güzel; arı-duru. Gel gör ki kitapta,herkesin anlayamayacağı, anlasa da yanlış anlayabileceği, bu şiirde olduğu gibi, “acabâ kader anlayışını red mi ediyor, inançlara saygısız mı?” şeklinde sorular akla getirebileceği yerler var. Buna gerek var mı? Çocuklarımızının kafasını karıştırıp durmanın âlemi ne?
Sanatın, edebiyatın câzibesini kullanarak, gençleri meçhûl bir boşluğa savurmanın kime, ne faydası var? İnanç gibi hassas ve çok önemli bir konuda şaka yapmak bile, yaratana karşı en azından saygısızlıkken, sanat yapıyoruz diyerek ulu orta mısrâlar döktürmenin, duygu ve düşüncelere hangi özellik ve güzellikleri, davranışlara hangi erdemleri kazandırabileceği merak konusu!
Kararı, şiiri okuduktan sonra siz verin sevgili okuyucular. Şiir özde güzel, sözde duru. Ancak inançta bulanık. Peki ne anladık bu işten? Söz ustalığı yapacağız derken her şeyi kırıp-dökmenin, yüzüne-gözüne bulaştırmanın ya da yanlış anlaşılacak yerlerde dolaştırmanın gençlere faydası ne? İşte örnek bir şiir, buyurun; karar sizin:
BABAM VE İSTASYON
Yazgı diye bir şey yok, olduğunu sanırsın
Buluşması imkânsız rayları düşününce
Şaşırırım, ben bir göle düşerim
Gölde açan nilüfer olmuşken anne
İstasyonu düşünürüm, babam gelir aklıma
Buluşması imkânsız raylar ile birlikte
Tahta asker bavulu, seferberlik günleri
Babam kaybedilmiş hayat denen cephede
Çoktan çekildi o göl nilüferler de
“Yazgı diye bir şey yok!” ha sayın şâir. Ya bu yazdıklarımız, ya bu başımıza gelenler ve gelecek olanlar ne? Benim evimde mevcut olan ve yıllarca her gün karşısında saatlerce oturduğum AHŞAP ANAHTAR’a, Ankara üzerinden Sincan İstasyonu yoluyla ulaşmam KADER değil de neyin nesi acabâ; söyleyebilir misiniz? 02.12.2008
SU GİBİ AKAN ZAMAN…
Bismillâhir’Rahmânir’Rahîm
Değerli Öğrencimiz;
İşte, koskoca yedi yıl geçti ve sizleri hayâta uğurluyoruz.
Belki, ne çabuk geçti diyeceksiniz.
Evet, öyle. Çünkü burada günleriniz güzel geçiyordu.
Nasıl geçtiğini anlayamadınız. Çünkü huzurluydunuz.
İyi arkadaşlarınız vardı. Öğretmenlerinizle diyaloğunuz iyiydi.
Bir gün, hayâtın da nasıl geçtiğini anlamayacaksınız;
çünkü hayâtınız da mutluluk üzere sürecek,
ve, bilinçle yaşadığınız bir hayâtın sonunda
sonsuz mutluluklara da ereceksiniz inşâllâh…
“O kimseler ki, îmân ettiler ve sâlih amellerde bulundular;
onlar için Firdevs cennetleri elbette konak olmuştur.” Kehf:107
Yüce Rabbim tüm mü’minleri istikâmet ve samîmiyet üzere yaşatsın.
Gaflete ve dalâlete düşenlerden eylemesin.
Firdevs cennetlerine hidâyet eylesin.
Sana da bu anlamda başarılar diliyorum.
Bu vesîleyle, sen değerli talebemiz Elif AKÇAY’a
hayırlı, uzun ömürler, bereketli yıllar,
sonsuz saâdetler dileğiyle
âdetimiz gereği olan akrostişimizi sunuyoruz:
-AKROSTİŞ-
Eninde-sonunda işte, geldiniz son durağa
Lüzum yoktur dünyâda, aslâ hiç tumturağa
İçimiz emel dolu; köy-köşk, arsa, araba
Fakat, engel olamazlar; gitmemize ırağa
Aklı başında olan, emel taşır ukbâya
Kapılıp gitmez aslâ, “gerçek” varken hülyâya!
Çeyizini hazırlar, öteyi unutmadan
Aşkla göz yaşı döker, kâlbini uyutmadan!
Yolcularız hepimiz; kâh biner, kâh ineriz
Akşam olur gün gelir; ufuklarla söneriz
Elifle başlar hayât, sonra “LâmElîf” olur!
Bu ise “Lâ” demektir; yâni, hayât son bulur!
Elvedâsı var mutlak; selâmın, merhabânın
Dünyâya aldanmaktır, en büyüğü hatânın!
Îmânla îmânsızlık, Cennet, Cehennem farkı
Su gibi akan zaman, döndürür hangi çarkı?
Allâh demeli diller; hem çalışmalı ellerimiz
Âbisten-i vefâyı döndürmeli sellerimiz…
Dokuz köyden kovulur derler doğru söyleyen
Evet ama, pişman olmaz; hakka hizmet eyleyen!
Tâlib-i hakkım diyen, Hakk’a eyler can fedâ
Lezzeti kullukta bulur; eyler rüknünü edâ
Elif kulunu Rabb’im, erdir sonsuz nîmete
Rızânı nasîp eyle, dâhil olsun Cennet’e…
Âmin…
Değerli öğrencimiz;
Bir âbisten, yâni değirmen misâli dönen bu dünyânın
elbet bir gün sonu gelecek.
Önemli olan değirmeni sele vermeden
işe yarar bir şeyler biriktirebilmek,
“Elest bezmi”nde verdiğimiz ahde vefâ şuuruyla yaşayıp
hakka-hukûka riâyetle, sonsuz saâdeti hak edebilmektir.
Sana bu vâdîde güveniyor ve başarılar diliyorum.
Selâm ve sevgiler sunuyor,
Allâh’a emânet olunuz diyorum…
Öğretmenin:Nûri KAHRAMAN
Ordu İmam-Hatip Lisesi
16.01.1994
SUSUZLUĞA DÛÇÂRIZ,
YEMYEŞİL COĞRAFYADA!
Bismillâhir’Rahmânir’Rahîm
-AKROSTİŞ-
Mevsimler gelip geçiyor, akıp gidiyor zaman
Eriyor hayâtımız, biz farkında olmadan
Rûhumuz kanatlanmış, uçuyor sonsuzluğa
Yemyeşil coğrafyada dûçârız susuzluğa
Elleri, gönülleri pâklayan sebiller nerde?
Muhabbet çağıltısı, duâlı diller nerde?
Ağacımız nerede, nerede çınarımız?
YâRabb! Lûtfet, çağlasın yine pınarlarımız!
Derdimiz çok; devâya iltifat yok, ne yazık!
Ipıssız diyârlar için, heybemizde yok azık!
Ne yapsak, sonucu dert; hani, nerede devâ?!
Nûrdan kaçarsak böyle, nâra götürür hevâ!
O gün unutulmamalı, yaşanırken her gün
Kurtarmaz makam-mevkî; ne para ve ne de ün!
Tâat kılmak düşer bize; biz kuluz, kulluk şânımız
Aydın yolun yolcusuyuz; hakîkâttir cânânımız!...
06.02.1994
Sevgili öğrencim;
Baş harflerini sıraladığınızda adınıza yazıldığını rahatlıkla göreceğiniz
Akrostişi beğenmiş olacağınızı umarım.
Bugün buradan sizi hayâta uğurlarken, çok şeyler söylemek istiyoruz.
Mısrâlara, haddinden fazla yük bindirmeye çalışıyoruz, tâbiri câizse!
Kelimeler boğazımızda düğümleniyor.
Ancak, bu okulda, yedi yıl boyunca kazandıklarınızı
hayâtınıza uygulama gayretinde olduğunuz sürece,
Allâh daha fazlasını size lûtfedecek ve ömrünüzü bereketlendirecektir.
Yeter ki niyetimiz hâlis, gayretimiz samîmî olsun.
Yine de, çok beğendiğim ve anlamlı bulduğum cinaslı bir dörtlüğü
nasipsizlere karşı bir îzâh ve de îkâz,
ayrıca intibâha vesîle olabileceği ümîdiyle
hâtıra demetine ekliyorum.
Onu da umarım beğenirsin:
DİN
“Uymayın!” der, din size;
Uyarsınız, dinsiz’e!
Ne îcâd ettiniz de,
Mânî oldu din size?!...
Abdullâh GÜLCEMÂL
Sözlerimi bağlarken,
Değerli Öğrencim Meryem AYDIN’a
Hakîkât aydınlığı üzere
Sevdikleriyle birlikte, sevinç ve coşkuyla yaşayacağı
Bereketli yıllar
Hayırlı, uzun ömürler
Ebedî saâdetler diliyor,
Hepinizin yolu ve bahtı açık olsun;
Allâh’a (cc) emânet olunuz diyorum…
Es’Selâmü aleyküm ve Rahmetullâhi ve Berakâtüh…
Öğretmenin;Nûri KAHRAMAN
Meslek Dersleri Öğretmeni
SEN DEĞİLSEN, KİM BU KAHRAMAN?!
Bismillâhir’Rahmânir’Rahîm
01 Hazîran 1994
Sevgili Öğrencim;
İstanbul’un fethinin yıl dönümünün, yurt sathında coşkuyla kutlandığı şu günlerde siz gençlerin hatırlanmaması, sizlere bakınca ümitlerimizin depreşmemesi elde değil. Sizler bizim ümit çiçeklerimizsiniz. Toplumdaki genel yozlaşma sizin konumunuzu daha da bir önemli hâle getiriyor. Fetih önce kâlplerde yeşerir. İnsanları iyilik ve güzelliklere yönlendirmenin en güzel yolu da kendi nefsinde yaşamak sûretiyle örnek olmaktır
Sevgili Şinâsi;
Peygâmberimiz(sav) “İstanbul mutlakâ fetholunacaktır. Onu fetheden kumandan ne güzel kumandan; onu fetheden ordu, ne güzel ordudur!”
Buyurmak sûretiyle ümmetine bir ufuk çizmiş, böylelikle geleceğin Müslümanlarını âdetâ yarışa sokmuştur. Bu bağlamda, 80 yaşındaki Eyyûb El’Ensârî de bu müjdeye mazhar olabilmek, ya da hiç olmazsa bu yolda fedâ-yı nefs edebilmek adına Topkapı surlarına dayanmıştır. Ve burada şehîd olan Peygâmberimiz(SAV) in bayraktarının ve daha nice sahabenin kabri İstanbul’da olup, Eyüp semti adını bu hâtıradan almaktadır. Belki o zaman ve ondan sonra geçen 800 yılı aşkın bir süre ve defâlarca, çeşitli milletlerin yaptığı akınlar arasından fetih bizim milletimize nasîp olmuştur.
Ne mutlu bize; ama bu mazhariyetin üzerimize yüklediği bir mükellefiyetin olduğu da hiçbir zaman akıldan çıkarılmamalı. Her an bir fetih rûhuyla yaşamalıyız. Her fetih, daha iyiye, daha güzele bir hicrettir. Hayâtımız boyunca dâimâ hep iyiye doğru bir fetih ve hicret duygusuyla hareket etmeliyiz. O zaman hem kendi nefsimizde hem de toplumumuzda iyilik ve güzelliklerin daha da artacağı görülecektir. Hayâtın gâyesi de budur zâten.
Size bu anlamda, hem kendinizin, hem çevrenizin, ilgi alanınızdakilerin
ve hem de ülkemizin iyiliği adına ömür boyu başarılar diliyorum.
Bu duygu ve düşüncelerle,
fetih ufkunun yıldızlarından, değerli öğrencimiz Şinâsi PİLE’ye
hayırlı hizmetlerle dolu bereketli ömürler, ebedî saâdetler diliyor
mûtâd olduğu veçhile, bir akrostişle kendisini selâmlıyorum:
-AKROSTİŞ-
Şâd olacağımız günler gelecektir fetihlerle
İnsanlık kendine bir ulvî yol bulacaktır.
Nûrlu geleceğin kahramanı sensin, sen
Adam arama bakıp da sağına soluna!
Sen değilsen kim, kim bu kahraman?
İpe un sermektir başkasını aramak!
Pervâsızlıktır, gamsızlıktır, gâyesizliktir
İyi günler gelecekse, varsa böyle bir dert
Lüzumsuz işlerle uğraşmamalı hiçbir fert
Eğer kurtulacaksa bu millet, bu ümmet
Yiğitler nerede, nerede uluvvü himmet?
Ey Yüce Rabbim, gaflet kesmesin yolumuzu
Sen bize acı, sen bize yardım et
Elimiz-ayağımız tuttukça dînine hizmet ettir
Lâl kalmasın dilimiz; küfre, nifâka karşı
Avrupa’da, Asya’da, Afrika’da, Amerika’da
Mü’minler elele versinler hizmet yolunda
Niçin var olduğunu, yerini bilsin herkes
Oyunda, eğlencede geçmesin bu dünyâ
Koru bizi Rabbim, lâyıkıyla bilmeyi nasîp et
Tâzelensin hep yüreğimiz aşkınla, heyecânla
Allâh’ım, komşu eyle bizi, ol Rasûlü zîşânla…
01 Hazîran 1994
Es’Selâmü aleyküm ve Rahmetullâhi ve Berakâtüh…
Güle güle… Yolun açık olsun… Allâh(cc)a emânet ol…
Öğretmenin; Nûri KAHRAMAN
Ordu İmam-Hatip Lisesi 24Ekim08
DOĞRULARLA BERÂBER OLMAK
Hayat rehberimiz Kur’ân bizlere doğrularla berâber olmamızı emrediyor. Doğrularla berâber olmak yanlışlıklara karşı mevzî kazanmak anlamına geliyor çünkü. Nerede olursanız oranın havasını solursunuz ve oralı olursunuz. Gül bahçesine giren gül kokusu alır, çöplüklerde dolaşmaksa pis kokulara bile bile lâdes demektir. Bu anlamda arkadaşlıklar, dostluklar, komşuluklar çok önemlidir.
Hele evlilik! O öyle bir seçimdir ki dünyâ hayâtını cennet ya da cehenneme çevirmenin yanında ahiretimizi bile yüzde yüz etkiler. Tüm seçimler önemli, ancak evlilikdeki seçim hiçbir şeye benzemez. Çünkü o, dönüşü olmayan, olsa bile ferdî ve sosyal sonuçları itibârıyle tüm tarafları olumsuz etkileyen bir yol. Diğer seçimler dönemliktir. Beğenmezsen gelecek seçimde şansını farklı değerlendirirsin. Arkadaşlıklar da nispeten öyle. Ama evlilik bu anlamda çok çok hassas bir tercihi ifâde ediyor.
Uluslar arası boyutta da bu böyle. Dostlarınızı seçerken dikkâtli olmak durumundasınız. Aksi takdirde yanlış seçimlerle yanlışlıklara ortak olmak durumunda kalabilirsiniz. Birliğiniz bozulmuşsa bir kere, dirliği bulmanız çok zordur. İslâm ülkeleri olarak bunun sıkıntısını yaklaşık iki asırdır daha bir yakından yaşıyoruz. Bir oraya savruluyoruz bir buraya. Yakın geçmişte bozulan birlik tüm bölgelerde dirlik-düzenliği aldı götürdü. Her şey ellerin insâfına kaldı. Bir çok kardeş toplumlar doğu- batı, kuzey-güney çekişmeleri arasında çerez durumuna düştüler. Hırpalandılar. Diğerleri de aralarındaki sınırları aşıp kardeşlerine yardıma bile koşamadılar. Baş bozulunca düşler zâten bozuluyor.
Bu durumda her kes fert ve toplum olarak kendince bir şeyler yapmaya çalışıyor bulunduğu yerlerde. Dünyâ imtihanını kazanma gâyesi güdenler doğrularla berâber olma vetîresini uygulamaya, çevresini bu prensibe göre şekillendirmeye özen gösteriyorlar. Yeniden bir sevgi ve kardeşlik âlemi kurmaya çalışıyorlar. Bu meyanda bir öğrencimiz, kendisiyle ilgilenen bir ablasına bir hâtıra yazacağını söyleyince ben de adını sorarak, huylunun huyu misâli kendiliğimden bir akrostiş yazdım. Onun yazıyı değerlendirip değerlendirmediğini bilmiyorum. Akrostiş şöyle:
AĞAÇLAR ÖKSÜZ
Nereye baksak sorumluluk manzaraları; ilgiye muhtaç her yan
Upuzun, simsiyâh geceler, rüyâlarını bindiriyor omuzlarımıza
Revâ görüyor insanlar; canavarların görmediğini birbirlerine!
Leş kargaları ufkumuzu karartırken, avcılarımız serçe peşinde!
Atı alanlar Üsküdar’ı da geçmiş, Trakya’yı da, Balkanlar’ı da!
Nurlanmamız yeniden, Nurlan’ların nurlarıyla nurlanmamıza bağlı
Atlılarımızın tekrar dönmesine bağlı Âlperenler olarak!
Birer hakîkât avcısı olarak şuurlanmamıza bağlı av peşinde
Leylâsına giden Mecnûn gibi koşmaya bağlı dâvâ yolunda
Ağaçlar öksüz; Koca Çınar aradan çekileli beri
Meğer ne büyükmüş o; devrilince anlaşıldı yeri!
Issız diyârlardan gelen garip kuşların sığınağıydı o
Zâlim Sırp’ın yaraladığı güvercin, hangi dala tutunur şimdi?
Anadolu’m, güzel yurdum; ne oldu bana, niye durdum?
Eskiden sığmazdım kabıma, dur-durak bilmezdim!
Bir yangın görmüş bu topraklar; çeliğin suyu kaçmış!
Evsiz-barksızlara kucak açanlar, şimdi zâlimlere mi açmış?
Dertliler dertleriyle baş başa; dertsizler, dertsizlikleriyle daha çok dertli!
Îmânsız yüreklerin huzûrsuzluğu yaşanmaz hâle getirmiş yurdumuzu
Sokaklarda nâralar; salonlarda, okullarda anlamsız kavgalar!
Ağızları leş gibi alkol; tavırlar serserî, farksız gibi âdetâ Sırplardan!
Âh, bize ne çok iş düşüyor, ne çok; îzâhı mümkün değil!
Değerini ölçmek mümkün değil; dostluğumuzun, arkadaşlığımızın
Elele vererek kendimizi koruyoruz her şeyden önce, her şeylerden!
Tâlihli sayıyorum kendimi sizlerle tanışmakla!
Lûtfudur Rabbimizin: “Doğrularla berâber olmak!”
Evet, keşke değişmese insanlar âhireti, şu üç günlük dünyâya
Rızâna erdir YâRabbî, komşu eyle bizleri Rasûl-i Kibriyâ’ya!...
16.06.1994,Ordu
BİR ÇOCUĞUN NÂLESİ...
Bismillâhir’Rahmânir’Rahîm
Sevgili öğrencim; 22 Mayıs 1994
Defterinizden bir yer ayırdığınız için çok teşekkür ediyorum. Allâh(cc) râzı olsun. Zül’Celâl Hazretleri, râzı olacağı bir hayâtı yaşamaya sizleri hidâyet ve muvaffak eylesin. Bu anlamda, Yüce Rabbimizin bu okulu bizlere nasîp etmesi başlıbaşına bir lütuftur.
Nitekim, Peygâmberimiz(SAV);
“AllâhüTeâlâ, bir kul hakkında hayır murad ederse, onu dinde bilgili ve anlayışlı kılar.” buyurmaktadır. Dolayısıyla, bu irfan yuvasına gelmemize vesîle olan anne-babalarımız ya da büyüklerimize de ne kadar teşekkür etsek, minnet duysak azdır. Rabbim cümlesini sevdikleri arasına katsın. Âmin…
Ancak, bu iş kesinlikle burada bitmemeli. Diploma, bu anlamda en büyük yalancıdır. Aslında her diploma, daha yüksek bir okulun başlangıcıdır. Eğer öyle olmasaydı, gelmiş geçmiş âlim ve mezhep imamlarının en büyüğü İmâm-ı A’zam Ebû Hanîfe efendimiz;
“Eğer bilmediklerim ayağımın altında olsaydı başım arşa değerdi!”
buyururlar mıydı? İnsan okudukça, öğrendikçe cehâleti ve hayreti daha da artıyor âdetâ.
Batılı düşünür FLAUBERT de;
“Öğrenmek için değil, yaşamak için okuyorum!”
derken, okumanın okulla sınırlı olmayıp, hayâtın esâsı olduğunu vurgulamaya çalışıyor.
Zâten dînimiz de “OKU” emriyle başlamıyor mu? Peygâmberimiz(SAV);
“Beşikten mezara kadar ilmi talep ediniz!” buyurmuyor mu?
Bunları hep okuduk, öğrendik, duyageldik. Şimdi uygulama zamânı. Kaldı ki sizler bir ana olarak toplumun, tüm insanlığın anasısınız. Ana dili var da baba dili yok. Bu çok mânidar bir olgu, eğer düşünülürse. Dolayısıyla, toplumun dili, dîni, kültürü, ahlâk ve terbiyesi sizin ellerinizde şekilleniyor. Sizlerin bilgisi, görgüsü, hareketleri çok çok önemli.
Her neyse. Sözü daha çok uzatmadan, Değerli Öğrencimiz Candeğer KAYA’yı da bereketli yıllar; hayırlı, uzun ömürler dileğiyle takdim edeceğimiz bir hâtıra akrostişle uğurluyoruz:
-AKROSTİŞ-
Cân olan sever içten, elbet cânânı vardır
Aşkı için can değer; ahd ü peymânı vardır
Ne yapsa, ne eylese, nere gitse; sevgili!
Derdiyle hoş olduğu, kâlb-i nâlânı vardır!
El çekse bir lâhzacık, o yâri tefekkürden
Ğurbet ellere düşer; çeşm-i giryânı vardır
Ezim ezim ezilir, âhıyla bir mazlûmun
Râzı olmaz hiç zûlme, sızlar vicdânı vardır
En ulvî gâyelere hasreder evkâtini
Ebâbiller misâli, gadre isyânı vardır
Bir çocuğun nâlesi deler geçer kâlbini
En nâdîde hislerle yüklü iz’ânı vardır
Dağları deldirecek, Ferhat misâli aşkı
Îman için verecek binlerle cânı vardır
Saraybosna deyince sînesi kor kesilir
Alınır intikâmı; günü, zamânı vardır
Âsûde olamazlar; dertten, kederden, gâmdan
Dertlerle dertlenecek ilmi, irfânı vardır
Elbette, hep berâber gülerse güler yüzler
Teâlâ Rabbimizin lûtf u ihsânı vardır
Liyâkat kesbedince kurtuluş nasîp olur
Erilen her zaferin bir kahramânı vardır
Rabbim aşkına erdir, bırakma bizi bize
-----Ki, sensiz yaşamanın tümden ziyânı vardır!...
24 Mayıs 1994
Değerli Öğrencim.
Sizleri buradan hayâta uğurlarken yolunuz ve bahtınız açık olsun diyor, yakınlarınla birlikte güzel günler, sonsuz saâdetler diliyoruz. Allâh’a emânet olunuz.
Es’SelâmüAleyküm ve Rahmetullâhi ve Berakâtüh…
Öğretmenin;Nûri KAHRAMAN
Ordu İmam-Hatip Lisesi
ÜMİT ÇİÇEKLERİYİZ; TEBRİKLERDE AÇAN…
BİSMİLLÂHİR’RAHMÂNİR’RAHÎM
Kübrânur Kızımıza
Sonsuz başarı ve mutluluklar dileğiyle…
- AKROSTİŞ -
Es’selâmü Aleyküm ve Rahmetullâh
Kimler geldi, kimler geçti; bizler de geldik, geçiyoruz bu köprüden
Ümit çiçekleriyiz, baharı hapsedilmiş diyârlarda açılan
Bizim omuzlarımızda emâneti gül kokularının
Rabbimiz, Rasûlünün bahçelerini bağışladı bizlere
Attığımız adımlarda hep o gül yüzün ışıltısı
Nerden geldik, niçin geldik; biliyoruz elhamdülillâh
Uzak değil; yanımızda, hattâ içimizde; bize bizden yakın
Rabbimiz bizlere şahdamarımızdan yakın
Kimin dostluğu daha güzel olabilir; kim O’ndan daha güzel koruyabilir?
Ağaçlara yaprağı, gönüllere sevmeyi kim verebilir O’ndan başka?
Hidâyet O’ndan, inâyet O’ndan, tüm güzellikler O’ndan
Rabbim, Güzel Rabbim; ayırma n’olursun bizi yolundan!
Acı bizlere, sevdiklerimize; ümmete, tüm inananlara
Mazlûm kardeşlerimize Filistin’de, Fellûce’de, Çeçenistan’da
Artık son bulsun çilesi bebelerin, ninelerin, dedelerimizin!
Ne gün düşecek topraklarımıza bereketi kâlplerimizin?
Ağlayanlarla ağlayamadıkça gülemezmiş yüzler
Sessiz sessiz, sevgiyi anlatır; yaş döken gözler
“Elbet bir gün buluşacağız, bu böyle yarım kalmayacak!”
Lâkin bu, aradan sevgisizliği kaldırmakla olur ancak!
Allâh’ım! Lûtfettiğin güzelliklerin değerini bilerek yaşat bizi
Muhammed’e (sav) komşu olacaklar arasına kat bizi!...
17.11.2004 06.oo Pamukkent
Çok Kıymetli kızımız Kübrânur;
Tebriğini aldım.
Çok teşekkür ederim.
Artık mektup yazma, tebrik yazma âdetleri kalmadı.
Şimdi her şey sanal âlem üzerinden seyrediyor.
O da havaya uçup gidiyor.
Geriye ne iz kalıyor, ne eser.
Ne kompozisyon, ne çizgi, ne de bir dokunuş.
Eskiden tebrik kartları olurdu.
Doldururdu kitapçıların, hattâ bakkalların önünü.
Renk renk çiçekler gibi açarlardı bayramlarda.
Sokak ve caddelere çeşni katarlardı.
Yeni kartları şöyle bir gözden geçirirdiniz.
Türlü türlü manzara ve desenler arasında dolaşırdınız.
Sürpriz tebrikler gönderirdiniz sevdiklerinize hasret kokulu.
En güzelinden, en sıcak ve sanatkârâne olanlarından.
Siz de beklerdiniz aynı şekilde gözleriniz postada.
Hepsi gitti, hepsi. Tüm orijinâllik ve sıcaklıklarıyla.
Tüm özlem ve sevinçleriyle. Her şey cepte şimdi!
Her neyse, bizi o güzel günlere götüren,
bu orijinâl davranışından dolayı sana ayrıca teşekkür ediyorum.
Bu arada, unutmadan, ben de senin bayramını tebrik ediyor,
Sevdiklerinle birlikte,
Daha nice bayramlara erişmen dileğiyle
Selâm ve sevgiler sunuyorum.
Ev ahâlisine de ayrıca saygılarımı gönderiyorum.
Yolun ve bahtın açık olsun. Allâh’a emânet ol.
Yüce Rabbim yardımlarını esirgemesin.
Duâdan unutulmamak dileğiyle…
Nûri KAHRAMAN
Ordu İHL Meslek Dersleri Öğretmeni
BİR İŞE YARAMAZ Kİ…
Bismillâhir’Rahmânir’Rahîm
Değerli öğrencimiz,
Hatîce Buhayra’ya ebedî saâdet dileklerimle… diyerek başladık söze.
Kızımızın soy ismi GÖL. Arapçada BAHR “deniz” demek. Onun küçültme ismi olarak tezâhür eden kalıbı BUHAYRA kelimesi, denizcik, yâni GÖL anlamına geliyor. Sizin anlayacağınız, Arapça öğretmeni olarak buhayra’yı, hâtıra içinde hâtıra sadedinde özellikle yazdım. Mısrâlar da şöyle:
-AKROSTİŞ-
Habire gayret gerek, hayret etmemek için
Arzuların zehrine kurban gitmemek için
Tâ Âdem’den bu yana, Hak, Bâtıl cedeldedir
Îman sorumluluktur, vuslat ağır bedeldedir
Cennet, cehennem farkı; îman, küfür arası
Engin-zengin gâfiller maddenin maskarası!
Bir işe yaramaz ki sonsuz servet, paralar
Elbette bilmez bunu, bilmez bahtı karalar!
Tavrından edâsından, sanırsın ölmeyecek
Üstüne sanki toprak, çer-çöp dökülmeyecek!
Lükse, konfora harcar, eldeki tüm vârını
Elinden gelse yakar, câminin civârını!
Selâmı-sabâhı yok; sorsan hiç günâhı yok!
O öyle bir beyaz ki, zerrece siyâhı yok!
Nereden sormuştun ki, pişman oldun bak, işte!
Sen hep yokuşlardasın, o dâimâ inişte!
Uzun hikâyedir bu, onlar hep kısa keser
Zaman gelir ve lâkin, rüzgârlar başka eser
Siz ve biz tâlihliyiz; İmam-Hatipli olduk
Anladık hakîkâti, istikâmeti bulduk…
Âhını duyuyoruz mazlûmların, derinden
Dünyâ yansa nasipsiz, kımıldamaz yerinden!
Elvedâ ey okulum; can yuvam, gerçek yurdum
Tavanının altında Cennet’ten köşe kurdum…
Lûtfederse Rabbimiz sonsuzluk var Cennet’te
Elbet sevdiklerini Allâh koymaz firkâtte!..
Rabbim, 12-A’yı buluştur ebediyette!..
13.04.1994
Son olarak, sizlerin hâtıra defterlerinde birbirinize yazdığınızı gördüğüm NÜKTE başlığıyla çeşitli yayın organlarında yer yer yayınlanan dörtlüklerden biriyle sözlerimi bitirmek istiyorum. Bu dörtlüğü Arzu BAYAR isimli arkadaşınız, İlknur isimli arkadaşınızın defterine yazmış. Orada gördüm:
NÜKTE
Ağlamak ne güzel; aşk ile, Allâh için
Yaş dökmek yanak yanak, binlerce günâh için
Herkes huzur arıyor, dökülmüş de yollara;
Din gönderilmişken, her şeyi islâh için!...
N.K.
Kıymetli Öğrencimiz,
Olgun, hanımefendi kızımız Hatîce Betül’ü uğurlarken
Kendisine ve sevdiklerine din-diyânet üzre hayırlı, bereketli ömürler
Dünyâ-âhiret boyu sonsuz saâdetler diliyorum.
Yolları ve bahtları açık olsun. Allâh’(CC)a emânet olunuz…
Öğretmenin; Nûri KAHRAMAN
Ordu İmam-Hatip Lisesi
) |