GEVEZE, GÜRCÜ, HIRÇIN!

                   Dilek ÇAKIR kızımızın hâtıra defterine DİLEK ÇİÇEKLERİ’ni yazdığım sayfanın yanında ilginç, ilginç olduğu kadar da özgün ve sevimli bir metinle karşılaştım. Bugün, arkadaşlar arasındaki muhabbete ve okullarımızın arkadaşlık ve sevgi ortamlarına örneklik teşkil etmesi bakımından, bir okul ve sınıf arkadaşının diğerine yazdığı samîmî ifâdeleri sizlerle paylaşmak istiyorum. İnanıyorum ki sizler de bu cümlelerde çocukluk ve gençlik yıllarınıza gidecek, o çağların dost sıcaklığını bulacaksınız. Yüreğinizde şimdi her biri bir tarafa dağılmış arkadaşlarınızın hâtıralarının ılıklığını hissedeceksiniz! Yazı şöyle:

                   Çakır gözlüm benim;

Eveeeet, geldik bir programın daha sonuna. Pardon, su gibi akıp geçen 4 yılın sonuna.

Acı, tatlı, mutlu, eğlenceli geçen dört yıl. Koskoca dört yıl ne çabuk geçti, değil mi?

Okula başladığımızda, nasıl geçecek dediğimiz kocaman dört yıl!

Geriye dönüp bakıyorum da; güzel günler geçirmişiz be Çakır’ım!

Hiç farkında olmadan birbirimizin gönlüne nasıl da yer etmişiz?

Şimdi nasıl kopacağız?

Allâh(CC)a binlerce şükür ki senin gibi, sizler gibi arkadaşlarım oldu.

Bunca güzellik, bunca iyi insan!

Acabâ ben bunları gerçekten hak ediyor muyum diye düşünüyorum!

Bu okula gelene kadar içten seven, yüzü kâlbiyle gülen böyle arkadaşlarım olmamıştı.

Allâh (CC) hepinizden ayrı ayrı râzı olsun…

                   Çakır’ım be, özleyeceğim seni!

Senin gibi biri nasıl özlenmez ki!?

İnan, içimdekileri bu deftere dökemiyorum.

Bunun için defterler, kalemler yetmez!

                   Yaa, bi tânesin be Çakır’ım!

Benim için yaptıklarını hiç unutmayacağım! Çöpçatan arkadaşım benim!

İleride gazeteci olursan hiç şaşırmayacağım! Neyse,işin gırgır ve muhabbeti bu!

Bilerek ya da bilmeyerek seni zaman zaman üzdüğümün, kırdığımın farkındayım.

Kusura bakma. Hakkını helâl et.

Bu düşüncesiz arkadaşın, bâzen, bâzı şeyleri düşünemiyo işte!

Bu cümleyi okuduktan sonra, “Hiç şaşırmadım!” diyeceğini tahmin ediyorum.

                   Çakır kardeşim:

Birbirimizi rahat bırakmayalım olur mu? Arayıp soralım!

Düşünsene; o kadar sene canciğer arkadaş olup da daha sonra birbirini görünce selâm bile vermeyen nice insan var. Ne kadar acı değil mi?

                   Biz onlardan olmayalım be Çakır’ım!

Sana bi şekilde ulaşamadığım zamanlar olsa bile hep içimde olacağını sakın unutma! Hepinizin şu gönlümde ayrı ayrı yerleri var.

Seni çok sevdiğimi ve dâimâ seveceğimi biliyorsun.

Sen de aynı şeyleri düşünüyorsundur umarım.

İleride bir gün;

                   “Benim bir arkadaşım vardı; geveze, gürcü, hırçın(senin tâbirinle…) bir arkadaş…”  diye beni hatırlar mısın bilmem!?

                   Yaa, Çakır’ım.

İnsanın içindekileri bir kâğıda dökmesi o kadar zor ki!

Bir de, bâzı şeyler kâğıda dökülmez, değil mi?!

Onun için, yazdıklarımı okuduğunda, “Sâdece bu kadar mı?” deme sakın!

Yazım için de kusura bakma. Şu an ellerim titriyo inan ki!

Duygularım yoğun. Heyecanlıyım! Öyle ya, ayrılık vakti bu an!

Can-ciğer dostların ayrılığı kolay şey mi?!

Yukarıda da belirttiğim gibi, bir programın sonuna geldik.

Ne yazık ki, o programı bir daha izleyemeyeceğiz! Yaşayamayacağız!

Şimdilik yazacaklarım bu kadar.

Dileğim; bundan sonraki hayâtında başarı, mutluluk, sağlık peşini hiç bırakmasın!

Cenâb-ı Allâh yâr ve yardımcın olsun. Unutulmamak ve hep hatırlanmak dileğiyle…

                   Hoşça kal Çakır arkadaşım!...

                   11.05.2005/Çarşamba

Gezgiç arkadaşın Nurşen

                   İki arkadaş arasındaki bu içten diyalog ve muhabbet bir akrostişi daha hak etti değil mi, sizce de?! Diğerini, DİLEK ÇİÇEKLERİ adlı akrostiş yazısında daha önce vermiştim. Sevgili öğrencilerimizin hakîkâtli muhabbetlerinin sonsuza dek sürmesi dileğiyle tekrâr sevgi ve saygılar sunuyor, her ikisine de iki cihan saadetleri temennî ediyor, sizleri bu 2. akrostişle baş başa bırakıyorum:

                                   AKROSTİŞ

Dört yıla şöyle bir bakınca şimdi

İçimize işlemiş yer görüyorum

Lütuflara şükür edâ etmeyi

Elhâk, doğrusu zor görüyorum

Kandiller tutuştu yüreğimizde

Çerağlar yakıldı; kor görüyorum

Anladık hayâtın hakîkâtini

Kimseyi ne hakîr, hor görüyorum

Işığımız Kur’ân; sönmez aslâ, hiç

Rasûlün izinde nur görüyorum

Ardına düşmüşüz Hak kervanının

Sahabeyi ümmete yâr görüyorum

Elhamdü lillâhi alâ külli hâl

Leylâ var; Mecnûnlar var görüyorum

Âşıklar “ leylâ, leylâ!” derken, Mevlâyı bulur

Mecrâlarını, -inşâllâh- lâlezâr görüyorum…

ORDU HAYAT GAZETESİ

            11.07.2008